VOGELTJES VOEREN

Elke dag vanaf eind september voer ik mijn vriendjes en vriendinnetjes. Het hele voorjaar en ook nog in de zomer vrolijken ze mij op met hun uitbundig gezang. Natuurlijk weet ik wel dat ze dat niet echt voor mij doen, maar het voelt wel zo. Daarnaast bied ik ze gelegenheid een gezinnetje te stichten. Soms in een nestkastje, soms in de heg, tussen de klimop of in de taxus. Het komt voor dat in elk van deze plekken een nestje wordt gebouwd, steeds door een andere soort. Deze week kwam er een  heel ander individu langs om een maaltje te halen. Toen ik om de hoek de tuin in liep vloog er een sperwer vlak over mijn hoofd. Toen ik hem nakeek zag ik dat hij, het was een man, een klein vogeltje in zijn poot had. Toch niet mijn............Ja hoor, sindsdien zie ik mijn glanskop niet meer. Wel verdorie ik voer de vogeltjes en geen vogeltjes!! Drie dagen achtereen kwam hij terug, ging op de paal boven de voedertafel zitten met zijn rug naar de tuin. Telkens keek hij om over de rechter schouder dan weer over de linker. De andere bezoekers lieten zich nog sporadisch zien en als er al een paar langs kwamen, dan was het vluchtig en gejaagd. Gelukkig heb ik hem na die drie dagen niet meer gezien en de voerplek wordt weer overspoeld door een grote groep kepen en andere zangertjes.